The Witch ak The VVitch: A New-England Folktale (2015)
(USA | UK | Canada | Brazil)

Masterpiece. Terrifying imagery, eerie atmosphere, artistic values, profound background score; what is not in this film!

This film was inspired (as director informed) by many folktales, fairy tales and written accounts of historical witchcraft, including journals, diaries and court records. Much of the dialogue comes directly from these period sources.

Robert Eggers directorial debut is profound and artistic. He himself wrote the script of the film. It is obvious the film is one of the all time best horror classics.

The Witch won the Directing Award in the U.S. Dramatic category at the 2015 Sundance Film Festival.

Autumn Blood (2013) (Austria | USA)

Almost no dialogue, here and there one or two words. However, the film is gripping like a hell. On high mountains; with beautiful, lush and breath taking landscapes, the film moves silently like a beautiful yet dangerous river. Innocence and brutality moves side by side.

Very impressive indie film, slow and powerful.

The Warrior (2001) (UK)

When the soldier (Irfan khan) of a ruthless feudal king in Rajasthan, India decides to live a life of nonviolence, things turn against him. His escape and journey from Rajasthan deserts to Himalayas is aesthetic and visually breath taking. This British film was brilliantly filmed using great Indian landscapes with an Indian story, even spoken language is Hindi. I have watched it with very low expectations, but I found it is as an excellent one.

At the BAFTA Awards, it won the Alexander Korda Award for Best British Film. It was also selected as the UK's entry for the Academy Award for Best Foreign Language Film, but was rejected by the Academy on the grounds that the Hindi language is not indigenous to Britain.

నిష్క్రమణం

నిష్క్రమణం 

(కవితను పూర్తి చేసిన తరువాత...)

ఈ రెండు పంక్తులను పూర్తి చెయ్యడానికి

నాకు మూడేళ్ళ కాలమే పట్టింది

వాటిని మీకు చదివి వినిపిస్తాను

రెండు కన్నీటి చుక్కలనూ విడుస్తాను

మిత్రమా! నీవు వాటిని ఇష్టపడకపోతే ...

శిశిరపు ఎరుపు వర్ణాన్ని పులుముకున్న

ప్రాచీన పర్వతాలలోని నా ఇంటికి వెళ్ళిపోతాను

విశ్రమిస్తాను

Poet : Wu Pen (Chia Tao, 779-841)

అనుసృజన, ఛాయాచిత్రం : శ్రీరామ్ 

సూఫీయిజం 

రబియా‎ క్రీ.శ. 717–801 సం.ల మధ్య కాలంలో జీవించిన సూఫీ మార్మికురాలు. నేను Sufism పట్ల ఆకర్షితంకావడానికి ఆమె కవిత్వంమే కారణం.

నేను Sufism పేరు కూడా వినని రోజులవి. చాలా ఏళ్ళ క్రితం భీమిలిలో చిక్కాల కృష్ణారావు గారి ఇంటికి ఒక ఆదివారం గడిపేందుకు వెళ్లాను. ఇంకా ఇతర అతిధులు కూడా వచ్చారు. ఆయన చలం గారితో కలిసి అరుణాచలంలో జీవించిన రోజులలో జరిగిన సరదా సంఘటనల గురించి ఉల్లాసంగా చెప్పుకుంటూ పోతున్నారు. అప్రయత్నంగా అక్కడ ఉన్న ఒక పత్రిక తెరిచాను. అందులో నాలుగు రబియా కవితలు ఉన్నాయి. చదవడం మొదలుపెట్టాను. కిటికీలోంచి లోతైన నేల బావి మీదుగా ధారాళంగా సముద్రపుగాలి వీస్తోంది.

O my Lord, the stars glitter

and the eyes of men are closed.

Kings have locked their doors

and each lover is alone with his love.

Here, I am alone with you.

ఈ వాక్యాలు చదవగానే కొన్ని క్షణాలు కాలం ఆగిపోయింది. చిక్కాల కృష్ణారావు గారు మాట్లాడుతున్నారు. అతిధులు వింటున్నారు. గాలి వీస్తోంది. కాని కాలాతీతమైనది నా హృదయాన్ని స్పర్శించింది. కొంతసేపటి తరువాత అ స్థితి నుండి బయటకు వచ్చాకా కృష్ణారావుగారిని అడిగాను, రబియా ఎవరని. 

ఆయన రబియా గురించి, Sufism గురించి చెప్పడం మొదలుపెట్టారు. కాని అప్పటికే Sufism నా హృదయంలో బలంగా స్థితమైవుంది. కేవలం దాని పేరు, నిర్వచనం తెలియదంతే. ఆ తరవాత Charles Upton Translate చేసిన Doorkeeper of the Heart: Versions of Rabia, Coleman Barks Sufism మీద రాసిన గ్రంథాలతో నా పరిశోధన మొదలయింది. తరువాత ఎన్నో వందల సూఫీ గ్రంథాలు సేకరించాను. ఒక్కమాటలో చెప్పమంటే Sufism అనేది సాయంకాలపు గాలిలా చల్లనిది, ప్రేమభరితమైనది అని చెబుతాను.

కవిత్వం శిల్పం 

కొత్తదనానికి మొహం చిట్లించుకొనే గుణం చాలామందిలో ఉంటుంది. Certificate లేకుండా ఒక కొత్త విషయం యొక్క గొప్పతనాన్ని గుర్తించే శక్తి చాలా తక్కువమందికి ఉంటుంది. ప్రశంసా పత్రాన్నిచ్చే శక్తి, స్వచ్ఛతా, పెద్దమనసు మనలో చాలా కొద్దిమందికే ఉంటుంది. ఎంతో నిర్మలమైన మనసు ఉన్న వారే కొత్తదనాన్నిఆస్వాదించి, ఆనందించి, ప్రేమించి, యోగ్యతని అప్రయత్నంగా లోకానికి ప్రకటించగలుగుతారు. ఇటువంటి ప్రకటనల మూలంగా ప్రజలు కొత్త కవుల గొప్పతనాన్ని గ్రహించి(దురదృష్ట వశాత్తూ ఎక్కువమంది తమంతట తాముగా దేనినీ గుర్తించలేరు), వారిని స్వీకరించగలుగుతారు. లేదంటే గుర్తింపు లభించని ప్రతిభావంతులైన కవులు కవిత్వం కోసం జీవితాన్ని వెచ్చించేందుకు అవసరమైన moral support దొరకక లౌకికత్వంలోకో లేదా ఏకాంతంలోకో నిష్క్రమిస్తారు. సాహిత్యంలో ఆ లోటు ఎవరూ పూడ్చలేనిది. మంచి కవుల్ని ప్రోత్సహించకుండా నాణ్యమైన కవిత్వం రావడం లేదని విమర్శించడం వల్ల సాహిత్యానికి ఏం మేలు జరుగుతుంది? ఒక గొప్ప కవిని సమాజం ఎప్పుడూ విడిచిపెట్టకూడదు. కాని Spontaneous గా ఒక విషయంలోని గొప్పదనాన్ని గుర్తించే అంతరికశక్తి, గుర్తించినా అంగీకరించగల ఉన్నతత్వం, అంగీకరించగలిగినా ప్రకటించగల ధైర్యం కొద్దిమందికే ఉంటాయి. చాలా మంది ప్రతిభావంతులైన కొత్త కవులకి తగిన గౌరవం లభించడం లేదు. ఎదిగిన వ్యక్తి ఎప్పుడూ ప్రపంచానికి ఒక నిచ్చెనగా నిలవాలి. అది బాధ్యతగా కాకుండా ప్రేమగా చేయగలగాలి. 

 పక్షులు పాడినట్లుగా సహజంగా, సునాయాసంగా కవిత్వం రాయాలంటే హృదయాన్ని అనుభవానికి వశం చేయాలి. నియమనిబంధనల్ని, జ్ఞానభారాన్ని విడిచిపెట్టాలి. తెలిసిందంతా విడిచిపెట్టాలి. అనుభూతి techinic ని ఎంచుకుంటుంది. దానిలో తగినంత గాఢత ఉన్నప్పుడు, తనంతట తానుగా జ్ఞాన శకలంగా నిలువగల బలం దానికి ఉన్నప్పుడూ లేదా అనంతమైన పరిపూర్ణతని క్షణమాత్రంగానైనా స్పర్శించగలిగినప్పుడూ అది తన స్వంత techinic ని సృజించుకోగలదు. అనుభూతిలో తగినంత గాఢత లోపించినప్పుడు intellect ఆ ఖాళీలను పూరించడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. అటువంటి స్థితిలో కవిత్వం రాయకుండా ఉండడం మంచిదని నా ఉద్దేశ్యం. కవిత్వంలో మేధస్సు పాత్రని పెంచి సాహిత్యాన్ని పెద్ద కార్ఖానాగా మార్చారు ఎందరో కవులు. ఎండిపోయిన హృదయం నుండి అమృతాన్ని పిండాలని ప్రయత్నించి మేధస్సుకు పెద్దపీట వేసారు. ఆ విధంగా భావంతో కాకుండా పదవిన్యాసాలతో ఆనందించడం మొదలుపెట్టారు. నియమనిబంధనల్ని సృష్టించారు. ఆత్మ ఎప్పుడూ సరళంగానే పలుకుతుంది. అది పలికినప్పుడు ఎప్పుడూ ఒక కొత్త రీతిలో గానం చేస్తుంది. దానికి ఇన్నిన్ని ఉపకరణాలు అవసరంలేదు. గొప్ప కవిత్వాన్ని సృష్టించాలని ఆశపడేవారు సరళమైన జీవితాన్ని జీవించాలి. జీవితానికి, కవిత్వానికి దూరం పెరిగినప్పుడు హృదయంతోకాక, మనసుతో కవిత్వాన్ని రాయాల్సిన పరిస్థితి వస్తుంది. వట్టిపోయిన పొదుగు నుండి బలవంతంగా కవిత్వాన్ని పిండాలని ప్రయత్నించేకంటే జీవిత ప్రవాహాన్ని సహజంగా గమనిస్తూ జీవించడం మేలు. జీవితాన్ని అనుసరించిన వారి హృదయాన్ని కవిత్వం అప్రయత్నంగా కావలించుకొంటుంది. పద్మం వికసించే రోజు కోసం ఓర్పుగా వేచిఉండాలి. కవి ప్రతిదినం కవిత్వం రాయవలసిన అవసరం లేదు. ఆత్మని పలికించేవి జీవితం మొత్తం మీద ఒక డజను కవితలని రాసినా చాలు. రబియా ఎన్ని కవితలు రాసింది? జీవితంతో కాక సాహిత్యంతో మాత్రమే సంబందం పెట్టుకున్నవారు పదాల సాలె గూడులో చిక్కుకుంటారు. మరికొందరు యవ్వనకాలంలో సహజంగా ప్రజ్వలించిన జ్వాల ఆరిపోయాకా మిగిలిన పొగని నేర్పుగా ఉపయోగిస్తూ సహజ జ్వాల అన్నట్టుగా ఇతరుల్ని భ్రమింపజేయగలుగుతారు. ఎలా అంటే జీవితమంతా శ్రమించి ఒక శక్తివంతమైన techinic ని అభివృద్ది చేసుకుంటారు, తమ మేధస్సుతో, శ్రమతో. వారి అవగాహనాలేమిని, confusionని, అజ్ఞానాన్ని అందమైన పదాలను నేర్పుగా పేర్చి authentic భావనని కలిగించగలుగుతారు. దురదృష్టవశాత్తూ వారి కౌశలానికి మనమూ ఎన్నో సార్లు మోసపోతాము.

Sketching నిజాయితీపరులకు మిగిలివున్న ఏకైక మార్గం. అది ఒకొక్కసారి ఓమాదిరి మంచి ఫలితాలని ఇస్తుంది. అయితే తగినంత అంతరిక శక్తి లోపించినప్పుడు, ఐహిక ప్రపంచంతో దీర్ఘకాలంగా interaction కొనసాగించినప్పుడూ బాహ్య చేతనలో ఏర్పడే disturbance లేదా జడత్వం కవి యొక్క ఈ అసహాయ స్థితికి కారణం అని భావిస్తున్నాను. ఇప్పుడే లోపలి చైతన్యాన్ని, బాహ్య చైతన్యం అడ్డుకుంటుంది. ఇటువంటి సమయంలో కవి రాయకుండా ఏకాంతంలోకి నిష్క్రమించడం మంచిదని నా భావన. తిరిగి pure passion సహజంగా సంభవించే వరకు వేచివుండడం మేలు. గొప్ప కావ్యాలు రాయడం కోసం ఎంతో మంది యూరోపియన్ కవులు పల్లెప్రాంతాలలో నెలల తరబడి ఏకాంతంగా జీవించిన సంగతి మనకు తెలిసిందే. మనలోపలి కుతకుతని బలవంతపు మూసల్లోకి ఒంపకుండా యదాతధంగా, సహజంగా విడిచిపెట్టగలితే, ఎరుకతో గమనించగలిగితే, ఒక సరియైన సమయానికి ఆ కుతకుతలోంచే అమృతం పెల్లుబుకుతుంది. అందుకు artistic greed ని మనం విడిచిపెట్టాలి. కవి రాయడానికి సిద్ధపడ్డట్లే రాయకుండా జీవితాన్ని అనుసరించడానికి కూడా సిద్ధపడాలి.

కవిత్వాన్ని రాయడం కంటే, గొప్ప కళను సృజించడం కంటే సృజనాత్మకంగా జీవించడం ఎంతో కష్టమైనది. అలా జీవించగలిగినప్పుడు హృదయంలోని గానం ఎప్పుటికీ మూగబోదు.

Beloved Sisters (2014) (Germany)

What makes this film so profound is, its genuine literary quality (rarely found in period drama films); masterful and artistic portrayal. Background score haunts soul with its mellow and beauty. This masterpiece gives rich and profound experience to audience with its intellectual, complex and poetic tone.

The film is based on the life of the German poet Friedrich Schiller (1759–1805) and upon his long relationships with two sisters, Caroline and Charlotte von Lagerfeld. This film will not focus on Schiller's relationship with Goethe, as some people may expect, since they are such giants in German literature and history.

There are two cuts of the movie available, shorter cinema version and the Directors cut. I recommend longer version of 138 mins to experience true substance of the film.

The film was nominated for the Golden Bear Award at the 64th Berlin International Film Festival, and had its premiere at the festival. It was selected as the German entry for the Best Foreign Language Film at the 87th Academy Awards, but was not nominated.

(As I reviewed to IMDB)

తియాన్  తై దేవాలయం

ఎన్ని శీతాకాలాలు

ఎన్ని వసంతకాలాలు

గడిచాయో

నేనీ తియాన్ తై దేవాలయానికి వచ్చి-

ఈ పర్వతాలూ

ఈ జలాలూ

వీటిలో ఏ మార్పూ లేదు

ఏమీ మారలేదు

మనుషులు వృద్ధులవుతారు

నిశ్చలంగా నిలచివున్న ఈ పర్వతాలను ఎంతమంది

దర్శిస్తారో

రాబోయే తరాల వారు!

Written by Shih Te (300 A.D.)

అనుసృజన, ఛాయాచిత్రం : శ్రీరామ్ 

ఒక పథికుని స్మృతుల నుండి…

ఒక భయంకర తుఫాను రాత్రి

తలదాచుకొనేందుకు ఏ చోటూ కానక

నీ వాకిట్లో నిలుచున్నాను

నీవు దయతో నీ గుడిసెలోనికి ఆహ్వానించావు

“పథికుడా! ఇంత రాత్రివేళ ఎక్కడకు నీ ప్రయాణం?” అని ప్రశ్నించావు

నేను మౌనంగా ఉండిపోయాను.

వెచ్చదనం కోసం నెగడు రాజేస్తూ

రాత్రంతా నీవు మేలుకొనే ఉన్నావు

నేనప్పుడప్పుడూ పిడుగుల శబ్దానికి మేల్కొని

కనులు తెరచినప్పుడు

నీ వదనం ఎర్రటి మంట వెలుగులో

విచారభారితంగా ఉంది

నీ పెదవులు నెమ్మదిగా, అస్పష్టంగా కదులుతున్నాయి

వర్షపు హోరులో నాకేమీ వినిపించలేదు

తుఫాను మందగించింది

నిశ్శబ్దం ఆవరించింది

అపుడు నీ పాటలో నేవిన్న చివరి రెండు వాక్యాలూ నాకింకా గుర్తే

“హృదయంలో పొంగిపొరలే ప్రేమను ఎవరికర్పించను?….

….తోటలో పూచిన ఏకైక గులాబీని ఎవరికి కానుకీయను?

తెల్లారేకా ఎర్రబడిన నీ కళ్ళలో కన్నీళ్లను చూసాను

నేను వెళతానని చెప్పినప్పుడు

అవి జలజలరాలాయి

చెప్పాలనుకున్నదేదో నీ గొంతుదాటి బయల్పడలేదు

వెళుతూ వెళుతూ వెనక్కి చూసినప్పుడు

నీవు మోకాళ్ళ పై కూలబడి రోదిస్తున్నావు

కవిత మరియు డిజిటల్ ఆర్ట్ : శ్రీరామ్

(సారంగ సాహిత్య పత్రికలో ప్రచురితం) 

అధివాస్తవ విస్మృతి

ఈ నిరామయ సాయంత్రాన

ఎవరిని గుర్తుకు తెచ్చుకొని

రోదించను?

ఎత్తైన ఈ రెండు పర్వతాల మద్య

లోయలో

గుబురుగా ఎదిగిన పొదలతో

నా ఒంటరి సమాధి కప్పివేయబడివుంది

మెల్లగా, భ్రమలాగా

మేఘాలు భూమిని రాసుకొని వెళుతున్నాయి

ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తులేదు

కన్నీరు కార్చేందుకు ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తులేదు

ఈ రోజెవరో నా అజ్ఞాత సమాధి మీద

రెండు పుష్పాలు ఉంచారు

రెండు కన్నీటి బొట్లూ రాల్చారు

ఆమె ఎవరో గుర్తులేదు

ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తులేదు

కన్నీరు కార్చేందుకు ఒక్క జ్ఞాపకమూ గుర్తు లేదు

కవిత మరియు డిజిటల్ ఆర్ట్ : శ్రీరామ్ 

(సారంగ సాహిత్య పత్రికలో ప్రచురితం) 

STONE (2010)

''The Painted Veil''s director John Curran's masterpiece "Stone(2010)" is one of the greatest spiritual movies of our time. It can be matched with the novel 'Death of Ivan Ilyich' by Leo Tolstoy, for its spiritual quality and depth. This movie could not get critical acclaim ...and failed at box office because the message in it is simple. Simple things are difficult for people to understand. It is as simple as the protagonist denies using the word spirituality. He likes to say it is life; understanding of life, what necessary is to see 'what is?' This movie questions everybody's life.

It is the story of a convicted arsonist (Edward Norton) who turned into saint or Wiseman. He questions the absurdity of everyone's life. In that questioning he pulls the parole officer Robert De Niro psyche into crisis. An unwanted crisis about the need to knowing 'the meaning of life'; the crisis from which we are always skilfully escaping. An unavoidable crisis we would face today or tomorrow or day after tomorrow. The question of life always remains for us. Naturally, this question disturbs the audience who see the movie. This movie is not pleasant for common person’s taste buds. Therefore, they don't like this movie. However, who are explorers of life, who are struggling to know the meaning of life should not miss this masterpiece.

Edward Norton's performance is astonishing. We need not say about Robar De Nero. Milla Jovovich is outstanding. Finally, this movie is a gem of our time which has been ignored ridiculously.

(As I reviewed for internet movie database (imdb.com)

దృశ్యాదృశ్య ఆవిష్కర్త – జాంగ్ యిమో

“Life is a strange mixture of bitterness and sweetness. A journey through the enormous dangers and sorrows as well as happy moments. If the music of love fills the heart…the life has its meaning even in headrest circumstances. This is the life of few simple and humble people. They are so ordinary. They just accept life as it comes, so naturally, without any complaints. If they are so ordinary what makes you hear their story. It is the love they have in their hearts.”

(మహాదర్శకుడు జాంగ్ యిమో చిత్రం “To Live” చూసినప్పుడు నేను నా డైరీలో రాసుకున్న వాక్యాలు)

“To do art, one thing should always remember – subjects of people in misery have deep meanings.”

                                                                                                          – Zang Yimou

నల్లని మానవ జీవిత దుఃఖపు పొరల సందుల్లోంచి చిక్కగా పెల్లుబికే ఆనందపు కాంతిని ఒడిసిపట్టుకొని, విస్మయం కలిగించే చిత్ర విచిత్ర వర్ణపటలాల గుండా  మానవ హృదయం మీద గాఢంగా, లోతుగా అపూర్వమైన శక్తితోనూ, విభ్రాంతికరమైన తీక్షణతతోనూ ముద్ర వేసే దృశ్యాదృశ్య ఆవిష్కర్త, మహాకళాకారుడు జాంగ్ యిమో.

క్రూరమైన జీవిత పదఘట్టనల క్రింద నలిగే సాదాసీదా ప్రజల ఆత్మలలోని సౌందర్యం అణచివేయబడుతుందా? వారి హృదయాలలోని ఆనందాన్ని, ఉన్నతిని లోకపు మూఢత్వం, అజ్ఞానం, యుద్ధోన్మాదం చెరిపివేయగలవా?

దర్శకుడు జాంగ్ యిమో పాత్రలు దుఃఖానికి, ఆనందానికి అతీతమైన ఒక తీక్షణమైన ఎరుకలోకి మనల్ని నెట్టివేస్తాయి. మనం ఆయా పాత్రలుగా మారిపోతాం. పునర్జన్మిస్తాం. ఒక్కొక్క జీవితాన్ని జీవిస్తాం. మరణిస్తాం. చివరికి తిరిగి మన రోజువారీ జీవితంలోకి వచ్చినప్పుడు ఒక జ్ఞానాన్ని మోసుకొని వస్తాం. అప్పటి వరకు మనం జీవించిన అదే పాత మసకబారిన జీవితం కొత్త సాంద్రతతో, కొత్త వర్ణాలతో, కొత్త కాంతితో మెరిసిపోవడం చూస్తాం. ప్రేమ దుఃఖానికీ, ఆనందానికీ అతీతంగా మనలో ప్రవహించడం గమనించి ఆశ్చర్యపోతాం.

 జాంగ్ యిమో మొదటి కమర్షియల్ చిత్రం జట్ లీ, డాని యాన్ ప్రధాన పాత్రలుగా 2002 లో Hero విడుదలైనప్పుడు ఆ చిత్రంలోని అత్యున్నతమైన సాంకేతికతకి, దృశ్య చిత్రీకరణాసంవిధానానికి hollywood విస్తుపోయింది. ఎన్నడూ చూడని ఖచ్చితత్వం, తీక్షణత ఆయన సృజించే దృశ్యాలను అనితర సాధ్యం చేస్తాయి. ఆయన దృశ్యావిష్కారానికి మంత్రముగ్ధమయింది యావత్ ప్రపంచమే కాదు, కఠినమైన చైనా కమ్యూనిస్ట్ ప్రభుత్వం కూడా. US Top 10 లో No.1 గా నిలచిన Hero చిత్రం 2003 వ సంవత్సరం జాంగ్ యిమోకి ౩వ ఆస్కార్ నామినేషని కూడా గెలుచుకుంది. ఎన్నో పర్యాయాలు ఆయన కళాఖండాల మీదే కాకుండా, ఆయన మీద కూడా నిషేధం విధించిన చైనా కమ్యూనిస్ట్ ప్రభుత్వానికి సైతం ఆయనను గౌరవించాల్సిన పరిస్థితి వచ్చింది. ఆయనను చైనా దేశపు అత్యున్నత కళాకారునిగా గుర్తించడమే కాకుండా చైనా సినిమాకే ప్రతినిధిగా భావించింది. 2008 బీజింగ్ ఒలింపిక్స్ ప్రారంభ మరియు ముగింపు ఉత్సవాలకు దర్శకత్వం వహించే గురుతర బాధ్యతను ఆయనకు  అప్పగించి గౌరవించింది. ఆ ఉత్సవాలలో జాంగ్ యిమో కళాత్మక ప్రజ్ఞను చూసి; చైనా దేశపు ఆధ్యాత్మిక, సాంస్కృతిక సారాన్ని అత్యున్నత సాంకేతిక ఉత్కృష్టతతో మేళవించి ఆయన రూపొందించిన శక్తివంతమైన కళారూపాల్నిదర్శించి ప్రపంచం అవాక్కయింది. ఏ ఒలింపిక్స్ లోనూ చూడనిది, ఇకపై చూడబోనిది అయిన ఆ కళాప్రదర్శన అనన్యసామాన్యం. ఎన్నో సంవత్సరాలు గడచినా ప్రజలు ఇంకా ఆ ఉత్సవాలను డీవీడీలు, బ్లూరేల వంటి మాధ్యమాల ద్వారా చూసి ఆనందిస్తున్నారు.

స్టీవెన్ స్పీల్ బర్గ్ ఆయనతో భారీ చిత్రాన్ని నిర్మించాలని ఆశపడినా; క్రిస్టిన్ బాలే, మాట్ డామన్ వంటి సూపర్ స్టార్లు ఆయన చిత్రంలో చిన్న పాత్ర చేసినా చాలని పరితపించినా, hollywood ఆయన సాంకేతిక ప్రజ్ఞను సొమ్ము చేసుకోవాలని ప్రయత్నించినా; ఆయన చైనాను, ఆ దేశపు సంస్కృతిక మూలాల్ని విడిచిపెట్టడానికి ఇష్టపడలేదు. అలాగే కేవలం భారీ చిత్రాలకు పరిమితం కాలేదు. ఆయన కళాత్మక తృష్ణను తృప్తిపరచే బాధితుల, వ్యధార్తుల, దీనుల, నిష్కల్మషమైన ప్రేమికుల కథలను విడువలేదు. మానవీయతలో సుస్థిరంగా పాదుకొన్నఆయన దార్శనికత, అనన్యసామాన్యమైన ఆయన కళాత్మక శక్తి, ఆయనను చైనా సినిమాకే అత్యున్నతమైన స్థానంలో నిలబెట్టినా, ఆయన చూపు ఎప్పుడు మట్టిలో అజ్ఞాతంగా ఒక క్షణం అత్యంత వైభవంతో ప్రకాశించి తిరిగి మట్టిలో కలిసిపోయే మాణిక్యాల(ఆయన కథలలోని పాత్రలు) మీదే ఉంటుంది.

చైనా దేశపు సాంస్కృతిక వైశిష్ట్యాన్ని, తాత్విక సారాన్ని హృదయంలో ఇంకించుకున్న జాంగ్ యిమో కాలాతీతమైన విలువలకి సాటిలేని artistic authorityతో ప్రాతినిధ్యం వహిస్తారు. ఇంత గొప్ప విజయాలు సాధించిన జాంగ్ యిమో, వాటికి అంటకుండా కర్మయోగిలా ఎంతో సాదాగా జీవితాన్ని గడుపుతారు.

చైనా దేశపు దర్శకులలో 5వ తరం వాడయిన జాంగ్ యిమో జీవితం చాలా ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది. మావో నేతృత్వంలోని కమూనిస్ట్ సైన్యం చేతిలో చైనా జాతీయ ప్రభుత్వం పరాజయం పాలైన పరిస్థితుల్లో ఆయన 1950లో Shaanxi provinceలోని Xi’anలో ఒక నిరుపేద కుటుంబంలో జన్మించడం జరిగింది. 1960లలో ప్రారంభమైన క్లిష్టమైన సాంస్కృతిక విప్లవ కాలపు అస్థిర పరిస్థితుల్లో పాఠశాల విద్యను మధ్యలో ఆపివేయించి, వ్యవసాయ క్షేత్రానికి రైతులతో కలిసి పనిచేయడానికి ప్రభుత్వం అతనిని పంపించింది. ఆ తరువాత Xianyangలోని వస్త్ర పరిశ్రమలో కూలీగా కూడా ఆయన పనిచేయవలసి వచ్చింది. ఆ సమయంలోనే జాంగ్ యిమోకి చిత్రలేఖనం మీద, ఫోటోగ్రఫీ మీద అభినివేశం కలిగింది. అప్పుడే ఆయన తన రక్తాన్ని అమ్మి మొదటి కెమెరాని కొనుక్కున్నాడని చెబుతారు.

1976లో మావో మరణం తరువాత, సాంస్కృతిక విప్లవానంతరం, ఉద్రిక్త పరిస్థితులు సడలిన తరువాత బీజింగ్ పిల్మ్ అకాడమీలో చేరడానికి దరఖాస్తు చేసినప్పుడు వయసు ఎక్కువ కావడం వల్ల జాంగ్ యిమోకి ప్రవేశం నిరాకరించబడింది. అయితే ఆయన తీసిన ఛాయా చిత్రాలతో కూడిన portfolioను చూసిన తరువాత, ఆయన ప్రతిభకు ముగ్ధులయిన అధికారులు విచక్షణాధికారంతో ప్రవేశం ఇచ్చారు. అక్కడే 5వ తరం మహాదర్శకులైన  Chen Kaige మరియు Tian Zhuangzhuangలు  సహ విద్యార్థులుగా ఆయనకు పరిచయం అయ్యారు. సినిమాటోగ్రాఫర్ గా జీవితం ప్రారంభించిన జాంగ్ యిమో Chen Kaige  సినిమాలకి పనిచేయడం ఆయనకి ఎంతో గుర్తింపు తెచ్చింది. వారిద్దరి కలయికలో Yellow Earth (1984) వంటి గొప్ప చిత్రాలు నిర్మితమయ్యాయి.

 Central Academy of Dramaలో విద్యార్థిని అయిన గాంగ్ లీ(అనంతర కాలంలో ఆమె మహానటిగా అంతర్జాతీయ ఖ్యాతిని గడించారు)ని పరిచయం చేస్తూ, జాంగ్ యిమో దర్శకత్వం వహించిన ఆయన మొదటి చిత్రం Red Sorghum(1997) ఆయనకి విశ్వ ఖ్యాతిని తీసుకురావడమే కాకుండా, 1998లో ఉత్తమ చిత్రంగా 38వ Berlin International Film Festival లో Golden Bear పురస్కారాన్ని తీసుకువచ్చింది. కాని ఆ తరువాతి  చిత్రాలయిన Judou మరియు Raisethe Red Lantern చైనాలో నిషేధానికి గురయ్యాయి. అలాగే To Live చిత్రంతో ఆయన పై దర్శకుడిగా నిషేధం విధింపబడింది. Judou మరియు Raise the Red Lantern చిత్రాలు ప్రపంచవ్యాప్తంగా ఎంతో పేరు సంపాదించుకోవడమే కాకుండా ఆస్కార్ నామినేషన్ లతో సహా పలు అంతర్జాతీయ పురస్కారాలను ఆయనకు తీసుకువచ్చాయి. ఆ తరువాత ఆయన ఎన్నో వైవిధ్యమైన చిత్రాలకు దర్శకత్వం వహించారు, అసంఖ్యాకమైన పురస్కారాల్ని అందుకున్నారు.

ఆయన చిత్రాలు మన హృదయాల్ని ద్రవింపజేయడమే కాదు, జీవితాంతం మనలో భాగమై జీవిస్తాయి. మన దృక్పథాన్ని తీవ్రంగా ప్రభావితం చేస్తాయి. ప్రపంచంలో గొప్ప కళాత్మక చిత్రాలు తీసిన మహాదర్శకులు ఎందరో ఉన్నారు. అయితే వారి చిత్రాలు అందరి హృదయాలనీ తాకలేవు. కాని జాంగ్ యిమో చిత్రాలు మేధావులతో పాటు సామాన్యులను కూడా అలరిస్తాయి. ఎవరి స్థాయిలో వారికి అవి అర్థం అవుతాయి. Connect అవుతాయి. జీవిత మర్మాన్ని విశదపరుస్తాయి. ఇక విశ్వజనీనతని, అమేయమైన శక్తిని నింపుకున్న విశిష్ట కళారూపాలు ఆ దృశ్య మాంత్రికుని హస్తాల నుండి అనూహ్యమైన, మహిమాన్విత వర్ణాలలో, రంగులలో పుప్పోడిలా వెదజల్లబడతాయి.

జాంగ్ యిమో techinical excellencyని అందుకోవడం hollywoodకి సాధ్యం కాదు. అలాగే హృదయాన్ని నవనీతం చేసే ఆయన కవితాత్మకతని కూడా. ఆయన ఒక విశిష్ట కళాకారుడు. దృశ్య ద్రష్ట.

సుమారు 15 ఏళ్లుగా నిర్మాతలు ఆయనకు పారితోషకం ఇవ్వకుండా ఆయనను మోసం చేస్తున్నా, ఆయన వారితో చిత్రాలు తీస్తూనే ఉన్నారు. ఆయనకు గొప్ప చిత్రాలు తీయడం ఒక్కటే జీవితంలో ముఖ్యమని ఆయన చెప్పిన ఈ వాక్యం  చదివితే అర్థమవుతుంది.

“I hope before I am getting too old and when my mind is still functioning, I can tell some better stories.”